หลายคนอาจมองว่า การใช้ขนาดสัดส่วน (scale) ที่ทำให้สถาปัตยกรรมดูใหญ่โตอลังการ (ทั้งในแนวดิ่งและแนวราบ) เป็นหลักการพื้นฐานของงานออกแบบปราสาท วิหาร หรือสถานศักดิ์สิทธิ์ ทั้งนี้ก็เพื่อทำให้ผู้ที่เข้าไปสามารถมองเห็นความยิ่งใหญ่ ตั้งแต่หน้าทางเข้าจนไปถึงโถงที่ว่างภายใน ภายใต้คำอธิบาย ซึ่งดูจะเป็นทฤษฎีที่ครอบคลุมอันนี้ อาจทำให้เรามองข้ามข้อเท็จจริงในแง่ของความยากและความปราดเปรื่องในงานโครงสร้างที่ทำหน้าที่รองรับอุดมคติอันสูงส่งบนโลกของความจริง ไปได้ง่ายๆ

งานโครงสร้างถือเป็นกระดูกของวิศวกรรมที่แทรกตัวอยู่ในผิวหนังสถาปัตยกรรม ซึ่งความยิ่งใหญ่ของปราสาท หรือวิหารล้วนแล้วแต่ต้องต่อสู้กับมวลขนาดมหึมาที่ต้องแบกรับไว้อย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยง งานโครงสร้างจึงถือเป็นการทดสอบบนโลกของความจริง ที่ซึ่งมิติแห่งจิตวิญญาณจะปรากฏขึ้นต่อหน้าทุกคนได้ ก็เมื่อสถาปัตยกรรมดังกล่าวสามารถดำรงอยู่ต่อไปอย่างมั่นคง เหมือนต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ต้นแรกๆ ที่มนุษย์กระทำการสักการะ ต้นไม้ต้นนั้นก็ต้องมีกิ่งก้านสาขาที่แผ่ขยายออกไปจนดูยิ่งใหญ่มากพอ ซึ่งรากที่หยั่งลึกและแผ่กว้างไปในดินก็เปรียบได้กับโครงสร้างที่ว่านั้น
หิน ศิลาแลง อิฐและปูนจึงเป็นวัสดุชนิดแรกๆ ที่หลงเหลือให้เราเห็นในโบราณสถานต่างๆ ก็เพราะวัสดุเหล่านั้นได้ชื่อในเรื่องของความคงทน ทนต่อสภาพดินฟ้าอากาศ สัตว์และแมลง แต่กับไม้ซึ่งเป็นวัสดุที่มีอยู่มากมายในเขตศูนย์สูตร กลับไม่ค่อยมีให้เห็นมากมายนัก เหมือนอย่างเช่นสถาปัตยกรรมสมัยสุโขทัย และอยุธยาที่ส่วนเครื่องบนที่ทำด้วยไม้ ไม่สามารถอยู่ทนข้ามกาลเวลามาจนปัจจุบันได้    
ปราสาทสัจธรรม หรือในอีกชื่อว่า Sanctuary of Truth จึงเป็นสถาปัตยกรรมที่ท้าทายทั้งในแง่ของรูปแบบและงานโครงสร้าง รูปแบบของปราสาทสัจธรรมเป็นปราสาททรงจัตุรมุข (มหาปราสาท) หลังคาเป็นทรงท้องเรือสำเภา (ซึ่งเป็นทรงนิยมตั้งแต่สมัยพระเจ้าปราสาททอง) โครงสร้างและเครื่องตกแต่งทั้งหมดทำด้วยไม้ตะเคียน ไม้พันชาด ไม้แดง ไม้เต็ง ไม้ประดู่ และไม้สักทอง  
สิ่งที่ทำให้ปราสาทสัจธรรมแตกต่างจากปราสาทโดยทั่วไปก็คือภายนอกและภายในจะประดับตกแต่งด้วยรูปสลักไม้ ซึ่งประติมากรรมเหล่านี้มาจากบทตอนย่อยๆ ของ ตรีมูรติ มหาภารตะ รามายนะ และตำนานโพธิสัตว์ ซึ่งในทิศต่างๆ รูปสลักเหล่านี้จะไม่เหมือนหรือซ้ำกันเลย